ตอนที่ 11

"เดี๋ยว ! เดี๋ยวก่อนทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วยล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ขัดจังหวะด้วยความฉุน
"เฮอร์ไมนี่เธอกำลังขัดจังหวะนะ" รอนบอกอย่างโมโห
เฮอร์ไมนี่ไม่สนใจรอน รอฟังคำตอบจากแฮร์รี่
"ก็เฟลอร์เค้าแค่ให้ฉันเป็น...เป็น" แฮร์รี่ยิ้มฝืดๆ "พ่อสื่อให้วู้ดน่ะ"
"แค่เนี้ย" เฮอร์ไมโอนี่มีท่าทีโล่งใจ
"ฉันว่ามันดูงี่เง่าน่ะที่ต้องเป็นพ่อสื่อให้คนอื่น" แฮร์รี่ตอบ
รอนกำลังทนที่จะไม่หัวเราะแต่แล้วเค้าก็เก็บอาการไม่อยู่ "พ่อสื่อหรอแฮร์รี่เจ๋งเป็นบ้าเลยหวะ" รอนกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง
"ไม่เห็นจะขำตรงไหนเลย...ฉันไปนอนก่อนนะ" เฮอร์ไมโอนี่ดูอารมณ์ดีกว่าเดิม
# # #
วันนี้เป็นวันแรกของการปิดภาคเรียนในช่วงคริสมาสแฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ไปเดินเล่นรอบๆปราสาท พวกเขาเห็นพวกครัมและเฟลอร์กำลังจะเตรียมตัวกลับ เฟลอร์มาลาแฮร์รี่
"แอร์รี่ฉันจะไปจากฮอกวอตส์วันนี้ล่ะ" เฟลอร์บอกอย่างอารมณ์ดี "แต่ยังไม่ออกไปจากอังกฤษหรอก...ขอบใจนะที่ช่วยฉันน่ะ"
"อ้อ โชคดีนะ" แฮร์รี่บอก
เฟลอร์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วหยิบหนังสือเล่มเล็กเล่มหนึ่งออกมา "เกือบลืมแหนะฉันให้เธอน่ะ" แล้วเธอก็อ่านลงไปที่หน้าปก "ประวัติความเป็นมาของไม้กวาด..อุ้ย! ตายแล้วฉันหยิบผิดน่ะฉันจะซื้อไฟล์โบล์แต่ดันไปหยิบนิมบัสรุ่น2001 มันอยู่ใกล้ๆกันน่ะขอโทษนะแฮร์รี่ฉันรีบไปหน่อย"
"อ๋อ ไม่เป็นไรฮะ" แฮร์รี่ตอบแล้วรับหนังสือมา "ขอบคุณนะ"
ในหนังสือมีกระดาษสอดไว้เขียนว่า

ฉันคิดว่าของขวัญชิ้นนี้เหมาะสำหรับเธอที่สุดแล้วและก็คิดว่าเธอจะชอบมันด้วยนะฉันตั้งใจจะซื้อให้จริงๆ ขอให้มีความสุขในคริสมาสนี้นะ

"แล้วทำไมต้องหยิบผิดเป็นอันเดียวกะไม่กวาดของมัลฟอยด้วยนะ" รอนพูดหลังจากที่เฟลอร์เดินไปแล้ว
"เอ้ยเวรกรรม คนที่นายพูดถึงอยู่ตรงนู้นน่ะรอน" เฮอร์ไมโอนี่ชี้ไปที่มัลฟอยแครบกับกอยล์กำลังแกล้งเอาสมุดของเนวิลล์ไปซ่อน
เฮอร์ไมโอนี่ไม่พอใจเธอเดินตรงดิ่งเข้าไปหามัลฟอย
"เอามานี่นะมัลฟอย" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน
รอนและแฮร์รี่รีบวิ่งเข้ามา
"ดูซิตอนนี้เรากำลังเจอปัญหาอะไรอยู่ ก็เด็กเลือดสีโคลนสกปรกกับลูกน้องอีกสองคน" มัลฟอยพูดและแครบกับกอยล์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
" ฮะๆๆๆ ตลกตายล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ล้อเลียน "พวกเธอมีสมองคิดเรื่องตลกได้แค่นี้หรอ" มัลฟอยลดสีหน้ายิ้มลงมาบ้าง
แฮร์รี่ฝากหนังสือไว้กับรอนและเข้าไปสมทบ
"มัลฟอยเอาสมุดมานี่" แฮร์รี่สั่งเสียงเข้ม
"ต้องการอย่างนั้นหรอพอตเตอร์" มัลฟอยลอยหน้ากวน
"เอามานี่นะมัลฟอย" เฮอร์ไมโอนี่พูดเป็นครั้งที่2และเป็นครั้งสุดท้าย
"ขอโทษทีที่เอาสมุดของแฟนเธอไปยัยเลือดสีโคลนสกปรกห่วยแตก" มัลฟอยโยนหนังสือให้เนวิลล์
"ฉันก็ขอโทษที่เลือดสีโคลนอย่างฉันเก่งกว่าเลือดปัญญาอ่อนอย่างนายนะ" เฮอร์ไมโอนี่ย้อน
มัลฟอยหน้าเสียลงอีก "อย่าทำเป็นเก่งหน่อยเลยเธอน่ะก็แค่พวกเลือดสีโคลนกระจอกคนนึงนั่นแหละเกิดมาจากมักเกิ้ลห่วยแตก แค่ทำทีท่าว่าจะเก่งขี้อวดแล้วก็...."
แฮร์รี่กำหมัดแน่นและไปต่อยหน้ามัลฟอย มัลฟอยมองแฮร์รี่อย่างเคียดแค้น พอรอนเห็นมัลฟอยเป็นแบบนี้จึงอยากมีส่วนร่วมบ้าง รอนจึงเอาหนังสือของแฮร์รี่ปาใส่หน้ามัลฟอยร้องเสียงหลงแต่ไม่ยักว่าอะไร

"แฮร์รี่เธอต่อยมัลฟอยหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยท่าทีประหลาดใจหลังจากที่เดินออกมาแล้ว
"แล้วเธอเห็นว่าไงล่ะ" แฮร์รี่ย้อนถาม
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้ "ขอบคุณนะแฮร์รี่" แฮร์รี่ก็ยิ้มให้ด้วย
"เฮ้ย ! ฉันว่าเราลืมอะไรบางอย่าง" รอนโพล่งขึ้น
"อะไร" แฮร์รี่ถาม
"หนังสือที่เฟลอร์ให้นายไงแฮร์รี่ ... ตายล่ะมัลฟอยต้องคิดว่าฉันเอานั่นให้มัลฟอยแน่เลย" รอนพูดอย่างไม่สบายใจ