ตอนที่ 16

เฮอร์ไมโอนี่ทำหมึกหกใส่รอนและหันมายิ้มให้แฮร์รี่ "พูดเล่นแบบเนี้ยมันไม่สนุกเลยนะ"
"เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรของเธอน่ะ อยู่ดีๆก็มาเทหมึกใส่ฉันทำไม" รอนโวยวาย
"ฉันไม่ได้เทนะมือมันไปโดนตะหากล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ว่า "หมดเวลาแล้วฉันไปดีกว่า"
"เฮอร์ไมโอนี่เธอคิดว่าฉันพูดเล่นหรอ" แฮร์รี่ถามก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าหงึกๆ และรีบเดินไป
"ฉันพูดจริงๆนะ" แฮร์รี่ตะโกนตามหลังไป
"พูดจริงพูดเล่นอะไรกัน" รอนถาม
"อ๋อ...เรื่องทั่วไปน่ะ" แฮร์รี่ตอบเรียบๆ
"ทั่วไปอะไร...บอกไม่ได้เชียวหรอ"
"บอกได้คงบอกไปแล้วแหละ" แฮร์รี่ตอบ เขาคิดว่าถ้าบอกไปอาจจะประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนโชก็ได้ แย่จริง โชหรอแฮร์รี่ชักไม่ชอบชื่อนี้แล้วสิ
"ถ้างั้นก็ไม่เปนไร" รอนตอบ
"คุยอะไรกันหรอน่าสนุกดีนะ" ทาลามัสโพล่งขึ้นมา
"อ๋อเรื่องทั่วไปน่ะ" แฮร์รี่กะรอนตอบ
แฮร์รี่ชักไม่ชอบยายคนนี้แล้วสิไปดีกว่า "เออ ฉันต้องไปก่อนนะ" แล้วเขาก็วิ่งไปเลย
รอนถอนหายใจ "เฮ้อ..."
"เป็นอะไรหรอ" ทาลามัสถาม
"เธอว่าทำไมแฮร์รี่ถึงไปล่ะ" รอนถาม
"ก็เพราะว่าแฮร์รี่เค้ารำคาญฉันไงล่ะ" เธอตอบอย่างมั่นใจ
"รู้ได้ยังไง"
"ถ้าฉันบอกเธอ...เธอจะต้องบอกว่าฉันบ้าแหงๆ" ทาลามัสพูดแบบไม่มั่นใจ
"ไม่ว่าหรอก" รอนพูดให้น่าเชื่อถือที่สุด
"ฉันอ่านใจคนได้" เธอพูด "แต่มันต้องใช้สมาธิอย่างมาก"
รอนมองหน้าทาลามัส "พูดอะไรของเธอน่ะ" ความจริงเขาก็เคยอยากทำได้มั่ง
"ฉันพูดจริงๆนะ...แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเธอก็อยากทำได้ใช่มั้ยล่ะ"
รอนอ้าปาก
"เจ๋งเป็นบ้า" รอนว่า
"แน่นอนอยู่แล้ว" ทาลามัสเห็นด้วย
"ไปห้องนั่งเล่นกันเถอะ...จะได้ไปอ่านใจคนอื่นไง" รอนชวน
"เป็นความคิดที่ดี" เธอบอก
รอนและทาลามัสปีนเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น
ปาราวตีเดินผ่านมา รอนเลยถามว่า
"เห็นเฮอร์ไมโอนี่มั้ย"
"เห็นสิ..ไม่รู้เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรแต่ยิ้มอยู่คนเดียวตั้งแต่เลิกเรียนวิชาประวัตศาสตร์เวทมนต์แล้วแหละ" ปาราวตีตอบ
"นั่นไงเฮอร์ไมโอนี่" รอนว่า "ทำไมถึงยิ้มล่ะเจ"
"ไม่รู้หรอกแต่ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังคิดถึงแฮร์รี่เอ๊ะ!! ไม่ใช่แฮร์รี่คนเดียวนี่นา" เธอบอก "ใครอีก ฉันไม่แน่ใจว่าถูกหรือเปล่า ที่นี่เสียงดังเกินไป"
"แล้วอีกคนน่ะเธอคิดว่าใครล่ะ" รอนถาม
เฮอร์ไมโอนี่ทำหมึกหกใส่รอนและหันมายิ้มให้แฮร์รี่ "พูดเล่นแบบเนี้ยมันไม่สนุกเลยนะ"
"เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรของเธอน่ะ อยู่ดีๆก็มาเทหมึกใส่ฉันทำไม" รอนโวยวาย
"ฉันไม่ได้เทนะมือมันไปโดนตะหากล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ว่า "หมดเวลาแล้วฉันไปดีกว่า"
"เฮอร์ไมโอนี่เธอคิดว่าฉันพูดเล่นหรอ" แฮร์รี่ถามก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าหงึกๆ และรีบเดินไป
"ฉันพูดจริงๆนะ" แฮร์รี่ตะโกนตามหลังไป
"พูดจริงพูดเล่นอะไรกัน" รอนถาม
"อ๋อ...เรื่องทั่วไปน่ะ" แฮร์รี่ตอบเรียบๆ
"ทั่วไปอะไร...บอกไม่ได้เชียวหรอ"
"บอกได้คงบอกไปแล้วแหละ" แฮร์รี่ตอบ เขาคิดว่าถ้าบอกไปอาจจะประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเหมือนโชก็ได้ แย่จริง โชหรอแฮร์รี่ชักไม่ชอบชื่อนี้แล้วสิ
"ถ้างั้นก็ไม่เปนไร" รอนตอบ
"คุยอะไรกันหรอน่าสนุกดีนะ" ทาลามัสโพล่งขึ้นมา
"อ๋อเรื่องทั่วไปน่ะ" แฮร์รี่กะรอนตอบ
แฮร์รี่ชักไม่ชอบยายคนนี้แล้วสิไปดีกว่า "เออ ฉันต้องไปก่อนนะ" แล้วเขาก็วิ่งไปเลย
รอนถอนหายใจ "เฮ้อ..."
"เป็นอะไรหรอ" ทาลามัสถาม
"เธอว่าทำไมแฮร์รี่ถึงไปล่ะ" รอนถาม
"ก็เพราะว่าแฮร์รี่เค้ารำคาญฉันไงล่ะ" เธอตอบอย่างมั่นใจ
"รู้ได้ยังไง"
"ถ้าฉันบอกเธอ...เธอจะต้องบอกว่าฉันบ้าแหงๆ" ทาลามัสพูดแบบไม่มั่นใจ
"ไม่ว่าหรอก" รอนพูดให้น่าเชื่อถือที่สุด
"ฉันอ่านใจคนได้" เธอพูด "แต่มันต้องใช้สมาธิอย่างมาก"
รอนมองหน้าทาลามัส "พูดอะไรของเธอน่ะ" ความจริงเขาก็เคยอยากทำได้มั่ง
"ฉันพูดจริงๆนะ...แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเธอก็อยากทำได้ใช่มั้ยล่ะ"
รอนอ้าปาก
"เจ๋งเป็นบ้า" รอนว่า
"แน่นอนอยู่แล้ว" ทาลามัสเห็นด้วย
"ไปห้องนั่งเล่นกันเถอะ...จะได้ไปอ่านใจคนอื่นไง" รอนชวน
"เป็นความคิดที่ดี" เธอบอก
รอนและทาลามัสปีนเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น
ปาราวตีเดินผ่านมา รอนเลยถามว่า
"เห็นเฮอร์ไมโอนี่มั้ย"
"เห็นสิ..ไม่รู้เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรแต่ยิ้มอยู่คนเดียวตั้งแต่เลิกเรียนวิชาประวัตศาสตร์เวทมนต์แล้วแหละ" ปาราวตีตอบ
"นั่นไงเฮอร์ไมโอนี่" รอนว่า "ทำไมถึงยิ้มล่ะเจ"
"ไม่รู้หรอกแต่ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังคิดถึงแฮร์รี่เอ๊ะ!! ไม่ใช่แฮร์รี่คนเดียวนี่นา" เธอบอก "ใครอีก ฉันไม่แน่ใจว่าถูกหรือเปล่า ที่นี่เสียงดังเกินไป"
"แล้วอีกคนน่ะเธอคิดว่าใครล่ะ" รอนถาม